پشت این بغض ، بیدی لرزان نشسته که خیال میکرد با این “بادها” نمیلرزد …

کاش آن روز که تقدیم تو شد همه ی هستی من 
 
می سپردم که مواظب باشی جنس این جام بلور است

دلم میخواهد تنها باشم

تن را ها کنم

شاید گرمش شود با این آرامش نداشته ام, آشتی کند

کسی نداست که من, حرفهایم را خوردم, مثل یک جغد که خورشید صبح را در شب , نیوش میکند.

سهم ما مشت شد

نخ های آبی ام تمام شده اند
و گلهای بقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند

باید پیش از بند آمدن باران بمیرم...

عشق، شیر شد
آهوی دل مرا که دید
آهو از میان سینه ام رمید
هی دوید و هی دوید و هی دوید...
عشق ، آخرش ولی به او رسید
آهوی دل مرا درید .

الهی داراتر از من کیست که تو دارایی منی...

تو بیش از حد خدایی
من اما هیچ هستم

تو بسیاری ،زیادی

ولی من کوچک و کم

*

من و یک روح خاکی

من و قلبی زمینی

تو اما بی نظیری

تو اما نازنینی

*

من اینجا آبروی

تو را بردم خدایا

گمان قهر کردی؟

مرا می بخشی آیا؟

*

اگر گفتند دنیا

چرا اینقدر زشت است

بگو تقصیر این بود

همین خاکی،همین پست

*

بگو که کارهایش

همیشه اشتباه است

بگو حتی نمازش

نمازش هم گناه است

*

دلم بد جور تنگ است

دلم را زیر و رو کن

ببین روحم چروک است

خودت آن را اتو کن

*

شبیه یک کتابم

پر از ایراد و اشکال

درختی بی نتیجه

تمام واژه ها کال

*

بیا و خط بزن باز

تمام صفحه ها را

مرا بنویس از اول

ولی این بار زیبا

لیلی قصه اش را دوباره خواند . برای هزارمین بار .
و مثل هر بار لیلی قصه باز هم مرد .
لیلی گریست و گفت :
- کاش این گونه نبود .
خدا گفت :
هیچ کس جز تو قصه ات را تغییر نخواهد داد . لیلی ! قصه ات را عوض کن .
لیلی اما می ترسید . لیلی به مردن عادت داشت .
تاریخ به مردن لیلی خو کرده بود .
خدا گفت :
لیلی عشق می ورزد تا نمیرد . دنیا لیلی زنده می خواهد . لیلی آه نیست . لیلی اشک نیست . لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست . لیلی زندگی ست . لیلی ! زندگی کن . اگر لیلی بمیرد دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد ؟ چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد ؟ چه کسی طعام نور را در سفره های خوشبختی بچیند ؟ چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد ؟ چه کسی پیراهن عشق را بدوزد ؟ لیلی! قصه ات را دوباره بنویس .

لیلی به قصه اش برگشت .
این بار اما نه به قصد مردن ، که به قصد زندگی .
و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بوده از لیلی های ساده ی گم نام .

حرف بزن حرف بزن سال هاست ، تشنه ی یک صحبت طولانی ام ...

جا مانده است، چیزی.......جایی.....که دیگر هیچگاه هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد...............!

تلخ تلخم،
مثل یک خارکِ سبز،
سردمه و می دونم هیچ زمانی دیگه خرما نمی شم،
چه غریبم روی این خوشه سرخ،
من می خوام برگردم به کودکی . . .

من حسینم
پناهی ام
من حسینم , پناهی ام
خودمو می بینم
خودمو می شنفم
تا هستم جهان ارثیه بابامه.
سلاماش و همه عشقاش و همه درداش , تنهائیاش
وقتی هم نبودم مال شما.
اگه دوست داری با من ببین , یا بذار باهات ببینم
با من بگو یا بذار باهات بگم
سلامامونو , عشقامونو , دردامونو , تنهائیامونو
اه؟