نمیدانم چشمانت بیشتر سبزند یا غمگین...
و لبانت آیا بیشتر رنگ بوسه دارند یا لبخند...
اما هر چه که هست تبی از جنس مرداد میپاشند به عاشقانه هایم...
آشیانه ی گرم دستانت کاش هرگز مرغ نگران دستانم را پر ندهند و قدمهایت کاش تا همیشه در خلوتم آواز بخوانند...
شاخه ی خشک روحم زیر باران کلامت تازه شد...
پوست ترکاند...
جوانه زد...
شکوفه داد...
شکوفه ای رنگ نوازش...
اینروزها غم نگاهت گونه ام را مرطوب میکند و بغضم شانه هایت را التماس...

اینروزها بغضهایم را خط میزنم تا نبینمشان...
اما نمیدانم عاقبت با این همه بغض خط خطی چه کنم؟؟؟؟؟

چقدر حرف برای گفتن دارم

وچقدر کلمات نارسن ...

این دلهره ها...
این دلهره هایی که نفس میبرند و خواب میدزدند و لب میدوزند...
این دلهره هایی که میلرزانند و مو میپریشند و سکوت میبافند...
در شبانی که تنها صدای چک چک آب خواب مخملی مهتاب را بر هم میزند...
در لحظه هایی که تنها نفس کشیدن زندگی را معنی میکند...
وای...
وای...
وای...
این دلهره ها...
این دلهره های مه آلود بی رحم...