چقدر ساده عاشقت شدم
یک کوله و
یک کتاب و صفحهء اولش
یک قلم
یک لحظه و
این کلام

:

"عشق و عاشقی را جز مرگ پایانی نیست"

چه میدانند این مردم
که من
بی تو
سری بی سامان دارم
به یاد چشم های تو
دلی بی پایان دارم

چه میدانند این مردم
که از افسون چشم هایت
چگونه جان میگیرم

چه میدانند این مردم
برای لحظه ای با تو
چگونه من
میمیرم

چه میدانند این مردم
که من
هر روز و
هر روزم
برایت عاشقانه میخوانم

چه میدانند این مردم

............................

پدرم ،نازنینم،جای خالی تو روز به روز بیشتر حس میشه. کاش کنارم بودی

نمیدونی چقدر بهت نیاز دارم بابا

من نمی دانم چرا هر کسی را صدا کردم
هرکس را دوست داشتم
ناگهان در خم کوچه گم شد

تصور کن!
حالا نویسنده ای جوان نشسته است
و بدون توجه به دل کوچک جیرجیرک ها،
بامرکب سرخ،
داستان رنگ ها و خوشه ها را بازنویسی می کند!
درست در فاصله ی چرخاندن چشم های جستجوگرش،
مورچه ی کوچکی،
در حالی که دست هایش را به هم می ساید،
به دوات خیره گشته است!
اگر مورچه در دوات بیافتد؟؟؟
....نویسنده جوان که سرما خورده است
و داستان رنگ ها و خوشه ها را بازنویسی می کند،
او را بیرون کشیده
و از سر بی حوصله گی یا کنجکاوی و یا شیطنت،
بر صفحه ی سفید دفتر رهایش می کند!
تصور کن!!!
مورچه،در آن حالت بر صفحه ی سرد و سفید،
- مأیوس و متعجب- خط سرخی از شرمندگی ....
سرعت....
یا نجابت می کشد!
بیا اسم این خط نامتعادل را بگذاریم: عشق!
خنده دار است!
اما...!

-----

تو قلۀ خیالی و تسخیر تو محال
بخت منی که خوابی و تعبیر تو محال
ای همچو شعر حافظ و تفسیر مثنوی
شرح تو غیرممکن و تفسیر تو محال
عنقای بی نشانی و سیمرغ کوه قاف
تفسیر رمز و راز اساطیر تو محال
بیچارۀ دچار تو را چاره جز تو چیست ؟
چون مرگ ، ناگزیری و تدبیر تو محال
ای عشق ، ای سرشت من ، ای سرنوشت من !
تقدیر من غم تو، تغییر تو محال

پشت این بغض ، بیدی لرزان نشسته که خیال میکرد با این “بادها” نمیلرزد …

کاش آن روز که تقدیم تو شد همه ی هستی من 
 
می سپردم که مواظب باشی جنس این جام بلور است

دلم میخواهد تنها باشم

تن را ها کنم

شاید گرمش شود با این آرامش نداشته ام, آشتی کند

کسی نداست که من, حرفهایم را خوردم, مثل یک جغد که خورشید صبح را در شب , نیوش میکند.

سهم ما مشت شد

نخ های آبی ام تمام شده اند
و گلهای بقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند

باید پیش از بند آمدن باران بمیرم...

عشق، شیر شد
آهوی دل مرا که دید
آهو از میان سینه ام رمید
هی دوید و هی دوید و هی دوید...
عشق ، آخرش ولی به او رسید
آهوی دل مرا درید .

الهی داراتر از من کیست که تو دارایی منی...

تو بیش از حد خدایی
من اما هیچ هستم

تو بسیاری ،زیادی

ولی من کوچک و کم

*

من و یک روح خاکی

من و قلبی زمینی

تو اما بی نظیری

تو اما نازنینی

*

من اینجا آبروی

تو را بردم خدایا

گمان قهر کردی؟

مرا می بخشی آیا؟

*

اگر گفتند دنیا

چرا اینقدر زشت است

بگو تقصیر این بود

همین خاکی،همین پست

*

بگو که کارهایش

همیشه اشتباه است

بگو حتی نمازش

نمازش هم گناه است

*

دلم بد جور تنگ است

دلم را زیر و رو کن

ببین روحم چروک است

خودت آن را اتو کن

*

شبیه یک کتابم

پر از ایراد و اشکال

درختی بی نتیجه

تمام واژه ها کال

*

بیا و خط بزن باز

تمام صفحه ها را

مرا بنویس از اول

ولی این بار زیبا

لیلی قصه اش را دوباره خواند . برای هزارمین بار .
و مثل هر بار لیلی قصه باز هم مرد .
لیلی گریست و گفت :
- کاش این گونه نبود .
خدا گفت :
هیچ کس جز تو قصه ات را تغییر نخواهد داد . لیلی ! قصه ات را عوض کن .
لیلی اما می ترسید . لیلی به مردن عادت داشت .
تاریخ به مردن لیلی خو کرده بود .
خدا گفت :
لیلی عشق می ورزد تا نمیرد . دنیا لیلی زنده می خواهد . لیلی آه نیست . لیلی اشک نیست . لیلی معشوقی مرده در تاریخ نیست . لیلی زندگی ست . لیلی ! زندگی کن . اگر لیلی بمیرد دیگر چه کسی لیلی به دنیا بیاورد ؟ چه کسی گیسوان دختران عاشق را ببافد ؟ چه کسی طعام نور را در سفره های خوشبختی بچیند ؟ چه کسی غبار اندوه را از طاقچه های زندگی بروبد ؟ چه کسی پیراهن عشق را بدوزد ؟ لیلی! قصه ات را دوباره بنویس .

لیلی به قصه اش برگشت .
این بار اما نه به قصد مردن ، که به قصد زندگی .
و آن وقت به یاد آورد که تاریخ پر بوده از لیلی های ساده ی گم نام .

حرف بزن حرف بزن سال هاست ، تشنه ی یک صحبت طولانی ام ...

جا مانده است، چیزی.......جایی.....که دیگر هیچگاه هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد...............!

تلخ تلخم،
مثل یک خارکِ سبز،
سردمه و می دونم هیچ زمانی دیگه خرما نمی شم،
چه غریبم روی این خوشه سرخ،
من می خوام برگردم به کودکی . . .

من حسینم
پناهی ام
من حسینم , پناهی ام
خودمو می بینم
خودمو می شنفم
تا هستم جهان ارثیه بابامه.
سلاماش و همه عشقاش و همه درداش , تنهائیاش
وقتی هم نبودم مال شما.
اگه دوست داری با من ببین , یا بذار باهات ببینم
با من بگو یا بذار باهات بگم
سلامامونو , عشقامونو , دردامونو , تنهائیامونو
اه؟

نمیدانم چشمانت بیشتر سبزند یا غمگین...
و لبانت آیا بیشتر رنگ بوسه دارند یا لبخند...
اما هر چه که هست تبی از جنس مرداد میپاشند به عاشقانه هایم...
آشیانه ی گرم دستانت کاش هرگز مرغ نگران دستانم را پر ندهند و قدمهایت کاش تا همیشه در خلوتم آواز بخوانند...
شاخه ی خشک روحم زیر باران کلامت تازه شد...
پوست ترکاند...
جوانه زد...
شکوفه داد...
شکوفه ای رنگ نوازش...
اینروزها غم نگاهت گونه ام را مرطوب میکند و بغضم شانه هایت را التماس...

اینروزها بغضهایم را خط میزنم تا نبینمشان...
اما نمیدانم عاقبت با این همه بغض خط خطی چه کنم؟؟؟؟؟

چقدر حرف برای گفتن دارم

وچقدر کلمات نارسن ...

این دلهره ها...
این دلهره هایی که نفس میبرند و خواب میدزدند و لب میدوزند...
این دلهره هایی که میلرزانند و مو میپریشند و سکوت میبافند...
در شبانی که تنها صدای چک چک آب خواب مخملی مهتاب را بر هم میزند...
در لحظه هایی که تنها نفس کشیدن زندگی را معنی میکند...
وای...
وای...
وای...
این دلهره ها...
این دلهره های مه آلود بی رحم...

آنقدر بغض کرده ام که دارم میترکم. دلم میخواد به زمین وزمان بد وبیراه بگم

دلم میخواد داد بزنم هوار بکشم شاید کسی صدامو بشنوه. ولی میدونم بیفایده است

من همیشه تنهایم............................................................................................................................

خبر آمد خبری در راه است
سر خوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید شاید
پرده از چهره گشاید شاید...

آقاسی

از آدم ها دلگیرم
که خوب های خودشان را از بد ِ تو / مو شکافی میکنند
و بد هایشان را در جیب های لباس هایی
که دیگر از پوشیدنش خجالت میکشند / پنهان میکنند
از اینکه ژست یک کشیش را میگیرند وقتی هوای اعتراف داری
...و درد هایت را که میشنوند
خیالشان راحت میشود هنوز میتوانند کمی خودشان را از تو / کشیش تر ببینند
از آدم ها دلگیرم
وقتی تمام دنیایشان اثبات کردن است
همین که گیرت بیاورند
تمام آنچه را که نمی توانند به خورد ِ خودشان دهند به تو اثبات می کنند
به کسی غیر از خود / برتری هایشان را آویزان کنند
تا از دور به کلکسیون افتخاراتشان نگاه کنند

اینجــــــــــــــــــــــــــا زمین است..
جایی که وقتی گم مى شوى
به جاى اينكه دنبالت بگردند فراموشت مى كنند.....!

این شعرها جز تو با همه غریبه اند...
بین خودمان بماند
من هم به کسی نمی گویم
که آفتاب...شب ها
در چشم های تو آرام می گیرد.