پشت این بغض ، بیدی لرزان نشسته که خیال میکرد با این “بادها” نمیلرزد …

کاش آن روز که تقدیم تو شد همه ی هستی من 
 
می سپردم که مواظب باشی جنس این جام بلور است

دلم میخواهد تنها باشم

تن را ها کنم

شاید گرمش شود با این آرامش نداشته ام, آشتی کند

کسی نداست که من, حرفهایم را خوردم, مثل یک جغد که خورشید صبح را در شب , نیوش میکند.

سهم ما مشت شد

نخ های آبی ام تمام شده اند
و گلهای بقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند

باید پیش از بند آمدن باران بمیرم...